właśnie słucham cudownej piosenki, niemniej jednak wcale nie ejst mi cudownie... Nawet trudno mi okreslić jak jest... Spotkała mnie dziś nawet miła rozmowa w atobusie w drodze do domu, później rozmowa telefoniczna od zaskakującej osoby, również miła. Dziś jeździam również samochodem i napaliłam sie na prawko, ale tak naprawde to chyba nie o tym chciałam... Nie będe juz pisać bloga...tego mojego kochane gloga, którego tak polubiłam, mimo braku ciągłosci w pisaniu... Nawet napisałam już osotnią notke, którą próbowałam ze trrzy razy napisać, ale jakoś sie nie udawało, wiec zrezygnowałam. Dlaczego kończe...? Bo mój M. czyta tego bloga od stycznia... To był dla mnie szok, cała ta znajomość ejst szokiem. Codziennie od nowa musze uczyć sie pokory, wyrozumiałości, szacunku, cierpliwości i zastanawiam sie czy mi sie chce... Chyba nie umiem być dziesiata z rzędu...chcałabym jak większość panien być tą pierwszą, przynejmniej do momentu kiedy nie pojawi sie kolejna. Ale chyba nie ejstem dość dobra by to sie mogło stać przy nim. W sumie to nie wiem czego mi brakuje. Nie umiem go jednak na tyle zainteresować sobą, żeby nie chciało mu sie robić niczego innego... Dobra to niech sie chłopak rozwija...szkoda tylko, ze przez niego ja sie juz tu nie rozwine... To co sie mówi w takich sytuacjach...? żegnajcie, wyciągamy chusteczki i placzemy czy coś...a może mamy zbiorowo spazmy i globus jak emilia korczyńska z uroczego 'nad niemnem' orzeszkowej...hm..? Taaaa, wiem nie bedizecie tęsknić i nawet nie zauważycie, bo to taka właściwość mojej osoby - jestes okej, nie ma cie okej :) No to znikłam... pomyślnych wiatrów robaki...:P